Հե՜յ, մարդ կա՞

 Հիմա, երբ մատներս սահեցնում եմ ստեղների վրայով ու գրում այս տողերը, 2014թ հոկտեմբերի 28-նա ժամը՝ 00:53, անկեղծ ասած չգիտեմ ինչի, ինչ ձև, բայց հիշեցի բլոգիս մասին, մի բլոգի, որ բացելով 15 թե 16 տարեկանում, խենթի պես սիրահարվել էի իրան, ողջ օրս առանց որևէ շահի, ամեն մի վարկյանս տրամադրում էի բլոգին ու իրա այցելուներին, սկզբնականում ցանկությունս մի քիչ այցելու ունենալն էր, բայց հիմա երբ նայում եմ բլոգի ստատիստիկային, հասկանում եմ, որ իր ֆոռմատի մեջ լավ էլ լուրջ բան եմ ստեղծել, տեսնելով թե քանի հեղինակավոր կայքեր իմ նյութերն են տեղադրում իրենց մոտ՝ հղում անելով իմ սիրելի npatak.wordpress.com-ին մտածում եմ, որ իրոք իրա ավանդը թողելա իմ՝ արդեն ոչ գործուն բլոգը, հիմա արդեն շատ-շատ նյութեր փնտրելիս հենց առաջին այս բլոգի տեղեկություններն է բերում հետո նոր նախորդները, հենց դա էլ էսօր ինձ լցրեց հպարտությամբ ու ստիպեց գրելու այս նյութը,  հիմա ինչ եմ ուզում ասեմ, ո՞նց եք ժողովուրդ ջան, կարողա էս նյութը էն հին այցելուներից մեկը կարդա ու մեզ հիշի ՞ 🙂 դժվար թե … բայց մի երկու բան պատմեմ ինձնից ու գնամ, որ չլինի ստացվի այնպես, որ մտածեք ես առանց նպատակի եմ օրերս անցկացնում, չէ ստեղծագործում եմ, գրում եմ պատմվածքներ ու ուզում եմ այդ ուղղով էլ հետագա կյանքս շարունակել, հետաքրքրվողների համար նշեմ էջիս անունը, որտեղ տեղադրվում են հեղինակային մտքերս, ահա Երբ խոսում են մտքերը իսկ սա էլ բլոգս, որտեղ տեղադրվում են պատմվածքներս՝ nardall.blogspot.com կնշեմ նայեմ Ֆեյսբուքիս պռոֆիլի հասցեն, որ ցանկացողները իմանան թե ով է այս 2 բլոգների հեղինակը՝ Նարեկ Դալլաքյան … 🙂
Դե ինչ, կարոտած սրտով հաջողություն բոլորին